cold case

dedektiflik dizilerini falan epey severim. cold case de aralarında en sevdiğim diil fakat niyeyse inanılmaz biçimde cold case'deki karakterler gerçek olsun, onlarla iş arkadaşı olayım, akşam iş çıkışı bi pub'a gidip beraber birer duble viski içelim istiyorum.

evet, istiyorum bunu.

edit: bu pub'da bi duble viski içme şöyle olacak yalnız, arkada daha önce hiç duymadığım, hafif duygulu, belki çok ince country esintili, sigaralı sesli bi herifin akustik gitarla söylediği bir şarkı olacak. muhtemelen yaşlı zenci dedektif ile beyaz şişko dedektif bir iddiaya girmiş olacak, hangisi kazandıysa o gevrek gevrek gülerken, kaybedenin yine de gülümseyen "oh crap" ifadesiyle karşılaşınca kadehimi kaldırıp hepimiz adına "cheers" çekicem. bi de bütün bunlar sırasında sesimiz duyulmicak, arkadaki soundtrack duyulcak sadece. bi de KESİNLİKLE SLOW MOTION OLACAK.

sevgiler.

cuma + sleep is death + taksim

"sleep is death" diye bir oyunla haşır neşirim şu sıralar. kendisi sadece 2 kişi oynanabiln bir oyun. 1 kişi player olurken 1 kişi de o player'ın oynicaa tüm dünyayı kuran ve yöneten controller oluyor. controller genelde kendi kafasında temel bi kurgu oluşturuyor ama sonuçta her şey olabilir zira ne player controller'ın ne yapcaanı biliyo, ne de controller player'ın napcaanı biliyo. bu da (iki tarafın da hafif mantık çerçevesinde kalmayı seçmesi halinde) çok acaip sürprizlere sebebiyet verebiliyor. o yüzden aslında oyun dünyasında devrim etkisi yarattı. oyun çıkalı daha bugün tam 1 ay falan oldu sanırım, hızla yayılıyor. yakında heralde çok insan oynar ve acaip acaip şeyler yaşarız. inşalla yani.

cuma gecesi epey kaliteli uyuduğum için cumartesi öğlen aynada suratıma bakınca kendi kendime bi sağlıklı falan geldim. yanaklarım kan dolmuş sanki. cumartesi (yani dün) de taksim'de sokak içiciliğine çıktık yine. havada fırtınamsı bir rüzgar vardı (kafadaki gözlüğü bile uçuran) ama ılık estiği için hiç koymadı. tünel'de bi binaya bilmemne projection yapmışlar, işte pencereler dönüyo sanki, birinden çıkıp birine bişeyler giriyo falan. youtube'dan izleye izleye midemizin bulandığı olaylar. çok iyi bir örnek değildi ama yine de kanlı canlı görmek güzel. tünel'de epey içtik, sonra korgün'ler kalktı gitti, biz de kalanlarla babylon'un önüne gittik orda içtik. orda da biraz muhabbet ettikten sonra genelde geceleri böyle ortamları yaşlı gibi yorularak ilk terkeden esra ve ben, bi de yanımızda cemilcan, sadece biz kalmışız. herkes gitmiş evine. vay anasını dedik.

biz de eve doğru yollandık. tabiiki yine ta oralardan meydana yürümek çok bayık bi iş olmasına rağmen epey güle oynaya pozitif gittik, kavga gibi şeyler de olmadı yolda, ondan çok sıkılmadım. bence hepsi hava yüzündendi. acaip ılık, kadife gibi bi hava vardı falan filan.

zamanında tesadüfen keşfettiğim "i, cactus" isimli adamı herkese başarıyla yaydığımı düşünüyorum. bora'ya ilk "i, cactus yeni albüm çıkarıyomuş" dediğimde oley demişti. dün umut'a söyledim epey heyecanlandı. zaten herifin telefonu bile şu an i, cactus çalıyo eheh. korgün'e de söylemiştim zaten falan. çok acaip. diil lan aslında. niye anlattım bunu şimdi? neyse.

bugün pazar ve proje yapmam lazım oturup. annemler annemin teyzesine gidicekmiş azıcık, onlar bi gitse de biraz sigara içerek çalışabilsem. sigara içince kafamın daha düzgün çalışıyor olması acı değil mi? ÇOK abartırsak, tony stark'ın kalbindeki palladium maddesiyle çalışıp bi yandan kalbini çalışır halde tutan, bi yandan da kendini zehirleyen dalga gibi değil mi? YUH di mi? çok abarttım bugün kendimi ya. vadevır.

yazmış olmak için yazıyorum zaten.

garip ama ağızda hoş tat bırakan tasvirlerimin sırrını veriyorum.

şık taktiktir;

bazen kendini bi salarsın durup dururken, suya dalmış gibi

pof diye kelimeler uçar havada ilk aklıma gelen şeyler serbest çağrışım vs vesilesiyle.

onların arasından random 3 kelime seçip onları mantık çerçevesine oturtup kurgulayarak bi tasvir yaparım bazen. buna ilk başladığımda çok da hoş şeyler çıkmıyordu ortaya. fakat daha sonra daha rafine saçmalıklar seçmeyi öğrendim.

ayrıca şöyle de soyut bi inancım var: zaten o kelimeler kendini saldığın anda POF diye geldiği için, o kelimeler arasından random olarak seçtiğin 3 tanesi, o anki hissiyatını anlatmada tamamen yeterli.

atıyorum çorba, saksı, gemi geldi. onun yerine sikko, mikrofon, ayna gelse, yine kurgulicaam cümle bana göre tamamen aynı hissiyatı yaratmama mahal verirdi karşımdaki dinleyiciye.

yazarken çok manyak ve ciddi gibi gelmişti bana bu anlattıklarım. ama şimdi okuyanlar beni "normal değil bu çocuk" diyerek kendi kafalarında yargılayacak diye huzursuz oldum. sikerler vadevır.

sıçtın mavisi (mi?)

uzun süredir ilk defa kendi evimde "sıçtın mavisi"ni tecrübe ettim. genelde korgün'lerde karşılaşırdık kendisiyle. gerçi sıçmadım da bu sefer, tam yapmam gerektiği kadar iş yaptım.birazdan da 1-1.5 saat kestirmek için yatıcam.

"i, cactus" takma isimli adını unuttuğum çocuğun ep'si (çocuk diyorum zira 16 yaşında çıkarmıştı ep'yi) hayatım boyunca duyduğum en ama en naif müzik olabilir. o kadar naif ki neredeyse bu efendi melodiler arasından üzücü, buruk bi mutluluk (nasıl oluyosa o) tadı alabilirsiniz. sanki her dinlediğimde daha da duru bir insan oluyorum.

esasen 8bitpeoples.com'da bulunacak bu albümü siz üşengeç arkadaşlarım için (evet %95'iniz öylesiniz) dropbox'a attım, buraya da linkini çakıyorum.

herkese iyi sabahlar.

hakikaten boş bir post

şu an gerçekten epey sıkıldım ve yapacak bir şey bulamadığım için ne yazacağımı bilmeden yeni bir post'a başladım, hayırlısı. hadi dünden bahsedeyim bari, dün sabah cem'in facebook'a koyduğu event sayesinde hatırladımki dün geceki B yüzü programı'nda benim ikinci grup olan (cem'in de bass çaldığı) Orchestra Volatile konukmuş. vayy dedim hoşuma gitti biraz, zira açık radyo'nun içini seviyorum. çok o 80 sonu 90 başı "fütüristik" bakış açısıyla tasarlanmış içersi zamanında.

80 sonu 90 başı fütüristik kafaları seviyorum, bak işte geldi o "future", sen geleceği gördüğünü zannedeli 20 yıl oldu, senin öngörünle alakası yok ortamların. akm'yi de severim o yüzden. o da aynı estetikte bir yer. neyse..

dün cem aradı, 9'a kadar arkaoda'da çalıyormuş. dedi "9'da gel yemek yiyelim karşıya geçelim", iyi dedim. gittim. kimyon'dan daha sonra pişman olacağımız miktarda gereksiz dürüm yedik. ben arada acı biber de gömdüm, ama mesela şu an sıçıyorum ayıptır söylemesi, ve o biberlerin acısı çıkmadı. ya pasifize ettim onları, ya da akşam patlicak.

allah kapı, annem geldi. wc'den çıkayım da devam edeyim.

...

evet. annemin sabah kursa gittiği günlerde uyanmayı sevmiyorum. uyanamıyorum çünkü. annemin beni uyandırmasına gereksiz alışmışım. bi de yaş ilerledikçe daha zor uyanıyorum. eskiden 1 saat bile uyusam, sanki gurur yaparmışcasına, annem gelip "oğlum kalk" dediğinde ZINK diye kalkardım. ve gerçekten gözümü 1 saniye ovuşturduktan sonra hiç uykum kalmazdı. son yıllarda annem beni kaldırmaya 5'er dakikalık periyodlarla en az 4 kere geliyor. sonunda kalkabildiğimde banyodaki işlemler sonrasında bile kahvaltıya zombi gibi oturuyorum.

annem, babamın ankara'da olduğu zamanlarda benle beraber "ufak" yemek aktiviteleri yapmayı seviyor galiba. geçen gün burger lounge'a gittik mesela bizim burda yeni açılan, fena değildi. dükkan burger'e yakın olan fiyatı ama belki çok yakın olmayan lezzeti yüzünden tekrar tercih edilir mi bilmiyorum orası ayrı da, kömürde pişen ekmeksiz yağsız düz köfte güzel oluyor. isli misli. ama yine de JUMBO BURGER FOREVER. daha iyi bir hamburger'in dünyada olduğuna/olabileceğine hala inanmıyorum, inanmayacağım. ANA YEMEK sıfatını kütür kütür hakediyor. neyse paragrafın başına dönersek, annem "kızılkayalar'a gidelim mi senle yürüyüp" dedi, "olur" dedim. sizin veya benim gibi gençler için sıradan olan "kızılkayalar" annem için "değişiklik" olduğu için kabul ediyorum genelde bu tarz teklifleri. üstelik annem ödüyor eheh.

bi de bazen bilgisayardan, müzikten, okuldan, aşktan, meşkten, arkadaşlardan, oyundan, alkolden falan büyük bir kopuş yaşamamı sağlayabiliyor annemle ufak bir cadde yürüyüşü. o kadar boş oluyo ki kafam, o kadın kıyafetli erkek japon bassçı'yı izleyince kafam nasıl bomboş oluyorsa annemle cadde'ye çıkınca da öyle oluyor. bazen böyle nefes boşluklarına ihtiyacım var resmen. hayvan kadar saçlı sakallı adamım, ama annemle caddeye çıkınca (tavır veya ruhsal olarak değil) kafa rahatlığı olarak 4-5 yaşıma dönüyorum. SANKİ parantezi içinde şunları hissediyorum;

daha ilkokula bile başlamamışım, sorumluluğum yok, ödev falan bi sik yok yapmam gereken. ödev ne onu bilmiyorum hatta. en ufak bi derdim yok. "eve gitsem de he-man'lerle gi joe'ların arasında futbol maçı yaptırsam" derdim bile yok. annem "şuraya gidicez" diyor gidiyorum, hiç şikayet etmiyorum. yapıcak daha iyi ne var ki? günler benim için fazlasıyla uzun zaten. annem falan hep "küçükken burç çok yaramazdı" diyor ama ben hiç öyle hatırlamıyorum. bişey kırıp dökmedim yani hiç. belki sadece 1 vazo, bir ya! ama huzursuz bi çocuk olabilirim belki. bilemiyorum. bi de şunu söyleyeyim, yuvadan ilkokul'un sonuna kadar NET her öğlen DÖNER yedim. ister inanın ister inanmayın. anneme sorun. NET. serander diye dönerci vardı, plaj yolu'nda, çok iyiydi döneri. yıllarca tadı değişmedi. sanırım 2 sene önce kapandı. tadı hiç değişmiyordu lan. hislendim biraz şimdi.

annem 5. kezdir "hadi oğlum" çekiyor bana, çocukluk anısına kitlendik vakit geçti. neyse yukardaki kadar düz bir kafaya giriyorum annem'le cadde'ye çıkınca. bi de seviyorum annemle yürürken dışardan gözüken halimizi hayal etmeyi. zebellah gibi adam abuk subuk favorili (bi de şimdi bıyıklı) küpeli, genç irisi, uzun saçlı falan. yanında da ufak temiz yüzlü bi kadın.

neyse benim giyinmem lazım.

edit: kızılkayalar'a giderken son anda karar değiştirip barış büfe'de döner yedik, ki bu gerçekten beni 3 yaşıma TAM döndürdü. oley.

neden yeniden blog?

yaklaşık 6-7 yıl sonra yeniden blog alemine (daha doğrusu bi amaca yönelik değil de kişisel, günlük tarzındaki blog kafasına) niye döndüm? bilmiyorum. şeyden galiba, bazen öyle bi şey oluyoki paylaşmak istediğim, kime söyleyebileceğimi bilmiyorum. bazen sevdiğim bir şarkıyı çaresizce facebook'a postladığım oluyor falan ama yetmiyor. bu bana yeterli tatmini sağlamıyor yahu galiba. bilemedim neyse. "ben buraya paylaşacağım şeyi paylaşayım da görevimi yerine getireyim, takip etmeyen utansın" kafasındayım belki de.

bir de blog'un şöyle bir olayı var, ben ortaya yazarım okuyan okur okumayan okumaz, belki kimsenin bu blog'dan haberi bile olmaz diye bi kafası var blogger'ın. ondan sanki her blogger blog'unda belki reel hayatındakinden daha dürüst, daha egosuz (veya tam tersi), daha utanmaz falan oluyo gibi geliyo bana. bunlardır blog mevzuatını çekici kılan olaylar bence.

bunları anlatmaktan başka anlatacak bir şey var mı lan acaba diye düşündüğümü yazarken yazıcak şey geldi aklıma! days of the new. veyahut işte sadece travis meeks desek de olur.

orospuçocuğu o kadar yetenekli ki. şu hayatta en sevdiğim ve sinirlendiğim adamlardan biri. öyle biriyim ben, çok çok sevdiğim bi şarkıyı "neden ben yapmadım lan?" diye kendi kendime acaip sinirleniyorum. kafamı duvara çarpasım geliyor. şu an da yazıma soundtrack olarak "weapon and the wound" dinliyordum, ayı gibi uğraşmaya üşenmedim, grooveshark widget'ı falan oluşturup buraya da çakıyorum ki ben yazarken siz de dinleyin.

ilk başta o flütlere falan çok ısınamamıştım ilk dinlediğim gün onu hatırlıyorum. "yazık mis gibi adam prodüktör kurbanı olmuş" falan demiştim. (var çünkü öyle bi olayı) neyse sonra şarkının ne kadar iyi olduğunu anlayınca flüt mlüt de batmamaya başladı bana. çok çok acayip. o snare'ler bile batmıyo bana, şarkı epik olunca o "kahramanca" davul sound'una bile katlanabiliyorum.

bu arada bence yıllar geçtikçe sesi körelmeyen çok sayılı vokalistlerden biri travis meeks. hala eşşek gibi söylüyo. bu arada days of the new'u hiç bilmeyenler varsa açıklama yapayım, aslında days of the new'un özeti bu şarkı değil. esasında daha sert bir grup. aslında zaten grubun ilk çıkışındaki fikir çok iyi. sert müzik yapalım ama akustik gitarla! çok çok iyi fikir bence. zaten ilk albümü dinlerken "ulan distortion'lı olsa" gibi bir düşünce gelmiyor hiç aklınıza. ama bi yandan da "ulan bu ne unplugged gibi full" de demiyosunuz. o kadar iyi kotarılmış ki sound, peheeeeeey. hatta "freak" gibi çok gaz ve sert bir şarkıda sertliği veren birşey de aslında -dikkat edince anlarsınız- bass gitar'daki hafif overdrive. prodüksiyon olarak çok başarılı çıkış yapmış babalar zamanında, hem de 16 yaşında! 17 yaşında metallica'yla turneye çıkmışlar! YUH! ibne çok yetenekli ya üf. bu arada gruptan genelde tekil bahsetmemin sebebi de esasında zaten herşeyi travis meeks'in yapıyor oluşudur.

vadevır ya, kendimizi anlatan blog yapalım dedik alternatif rak programı sunar gibi olduk. bu kadar müzik muhabbeti yeter. kendimi tanıyosam sıkılıp akşama doğru bi entry daha patlatırım. si yuuu!